شهردار ملی یا شهریار بومی؟!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز، این روزها تب‌وتاب انتخاب شهردار اصفهان بالاگرفته و برخی منتظرند تا دود سفیدی را که قرار است از حوالی میدان خواجوی اصفهان و از یکی از این ساختمان‌ها که این روزها جلسات شورای پنجم شهر در آن دایر می‌شود را ببینند. اما حواشی در این میان کم  نیست و هرچند قانون، انتخاب شهردار را بر عهده اعضای شورای شهر گذاشته، ولی بعضاً اظهارنظرهای گاه‌وبیگاهی که از گوشه و کنار شهر بلند می‌شود، انسان را یاد "پدرخوانده" می‌اندازد و حواشی آن‌که آن‌چنان هم در حاشیه نبودند و بعضاً از متن هم پررنگ‌تر می‌شدند.
بعضاً دیده می‌شود نماینده مردم در مجلس به‌دوراز مشی بزرگان نظام که "جذب حداکثری و دفع حداقلی" را عملاً و علناً در دستور کار قرار داده‌اند، اظهار می‌کند "شهردار آینده اصفهان باید از گناه و معصیت مبرا باشد" و در نطقی عجیب‌تر برخی مگوهای شخصی از اعضای شورای شهر را واگو می‌کند که فرسنگ‌ها از اخلاق اسلامی به دور است.

یا این‌که مسئولی دیگر خواستار انتخاب فردی در جایگاه ملی برای شهرداری اصفهان می‌شود، درحالی‌که تجربه نشان داده که مسئولان اصفهانی که جایگاه ملی داشته‌ و یا دارند، اتفاقاً خیلی هم نمی‌توانند دردی از دردهای بی‌شمار این کلان‌شهر چاره کنند.

چراکه اولاً بی‌شک به همان اندازه که از اصفهان دور بودند، از مشکلات و مصائبی که بر سر این شهر آمده است هم دور هستند و راه‌کارها و مسیرهای رفع مشکلات را نمی‌شناسند.

همچنین بعضاً همین مسئول‌های ملی – استانی به سبب جایگاه قبلی خود که داشته و دارند، صلاح نمی‌بینند ساعتی پشت در اتاق وزیری بنشینند تا باری از دوش اصفهان بردارند.

لذا همین نگاه‌های آرمان‌گرایانه باعث شده است تا اصفهان از حالت واقع‌گرایی خارج و به بر روی کاغذ مدینه فاضله‌ای شود کانه هیچ مشکلی ندارد تا دولتمردان برای رفع آن آستین همت تا آرنج تدبیر بالا بزنند، اما وقتی از نزدیک به این کلان‌شهر استراتژیک کشور نگاه می‌کنیم، می‌بینیم علاوه بر این‌که در پرداخت مالیات جزو اولین استان‌های کشور هستیم، در دریافت سرانه بودجه جزو آخرین‌ها بوده‌ایم و این دیگر از نگاه مسامحه گرد دولت به اصفهان فرسنگ‌ها فاصله یافته و به اصفهان ستیزی تبدیل‌شده است.

افزایش مالیات بر ارزش‌افزوده 20 میلیون دلار صادرات طلای استان را کاهش داده و با کاهش توان تولید به‌ویژه در بخش صنعت، اصفهان جزو استان‌هایی است که صدر جدول بیکاری قرارگرفته است.

نمونه بارز دیگر در این زمینه، آرمان اجرای مصوبات شورای عالی آب موسوم به مصوبه 9 ماده‌ای است که به اقرار بسیاری از کارشناسان، بخش زیادی از بندهای آن یا اجرانشده و یا به‌رغم این‌که این‌یک مصوبه مرضی‌الطرفینی بین چند استان غربی و مرکزی کشور بود، استان اصفهان با پیش‌دستی در اجرا، انگشتر خلعیت قدرت خود بر برخی منابع آبی را از دست بیرون کرد تا دیگران این انگشتر را در دستان خود کنند و قدرت خود بر این منابع را دوچندان سازند و این‌ها همه از موهبات مسئولان در جایگاه ملی بود!

با این توضیحات، به نظر می‌رسد اصفهان به‌جای این‌که دنبال شهرداری ملی باشد، باید به دنبال شهریاری بومی بگردد تاکمی از آرمان‌ها کاسته و عینک واقع‌بینی بر چشم بزند.

 __________________

یادداشت از رضا صالحی پژوه