دارای نشان درجه یک فرهنگ و هنر ایران باشی، نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد آن هم برای بازی در فیلم "مادر" مرحوم علی حاتمی باشی و نامت "محمد علی" و فامیلت "کشاورز" باشد، قطعا شخصیتی را رقم خواهی زد مملو از هنر و بزرگی. به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز، این روزها هرچند هنر گوشه...
دارای نشان درجه یک فرهنگ و هنر ایران باشی، نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد آن هم برای بازی در فیلم "مادر" مرحوم علی حاتمی باشی و نامت "محمد علی" و فامیلت "کشاورز" باشد، قطعا شخصیتی را رقم خواهی زد مملو از هنر و بزرگی.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز، این روزها هرچند هنر گوشه نشین شده است، اما هنرمند همچنان در صدر محافل و یادها شاه نشینی می کند و کمتر دیده شده که یاد و خاطره هنرمندان به فراموشی سپرده شود، هرچقدر هم که ایرانی ها ضرب المثلی داشته باشند که "خاک سرد است و فراموشی می آورد."
اما یک گام فراتر از آن ، این که هنرمندانِ ایرانیِ در قید حیات هم که نفس هنر در وجودشان نهادینه شده است، آنقدر که عنوان می شود گوشه نشین نیستند و در یادها و ذهن های مردمشان نامی نیکو از خود حک کرده اند.
یکی از این هنرمندان بی بدیل عرصه نمایش، "محمد علی کشاورز" است که هرچند در 26 فروردین 1309 در محله سیچان اصفهان متولد شد، اما حالا نام و آوازه ای بلند به بلندای هنر نمایش ایران یافته که نمی توان از این هنر پر طرفدار نام برد، اما "پدر سالار" سینما را در آن ندید.
پیرمردی که دیماه سال 94 به علت بیماری در بیمارستان بستری شد و دلنگرانی هایی برای دوستداران سینما ایجاد کرد، اما به لطف مِهر طبیب، حال و روزش بهتر شد و جشن تولد 86 سالگی اش را در حالی جشن گرفت که به قول خودش به شدت حال و هوای زادگاهش را در سر دارد.
با این اوصاف، تنها چیزی که می تواند برای یک بازیگر و یا شخصیت مطرح و معروف در سن 86 سالگی امیدبخش باشد، این است که به او اثبات شود از یادها نرفته و مورد مِهر عمومی واقع است و اگر این مهرورزی از سوی افرادی صورت پذیرد که صاحب مقام و پُستی هستند، شیرینی کار قطعا دو صد چندان خواهد شد، چرا که هنرمند در ابتدای دیدار با یک مسئول مانند بمبی منفجر می شود و از هر دری گلایه ای مطرح می کند، اما پس از مدتی آتش درونش سرد می شود و به نقل خاطرات و تجربیات رو می آورد و از این که هنوز از یاد نرفته است، احساس سرمستی و غرور می کند.
مانند سناریویی که چند روز گذشته در حاشیه سفر شهردار اصفهان به تهران جهت حضور در نشست شهرداران کلانشهر ها در خانه محمد علی کشاورز اجرا شد و این هنرمند اصفهانی الاصل را که پس از دهه ها تلاش مستمر در عرصه نمایش به هویت و شناسنامه سینمای ایران مبدل شده، ذوق زده کرد.
مهدی جمالی نژاد با حضور خود در خانه کشاورز و عیادت از وی، هرچند مُهر تاییدی بر تغییر گفتمان اصفهان و ورود به گفتمان جدید این جهانشهر بین المللی نواخت، اما از سوی دیگر فضای مهرورزی را در عرصه هنر رقم زد و به صورت عملی در یک اقدام خاطرنشان ساخت که هنر و هنرمند هویت های معنوی شهرها هستند و در گفتمان جدید شهر اصفهان جایگاه ویژه ای دارند.
اقدامی نه تنها نمادین، که برخواسته از نفس عمل و خداپسندانه که پیش بینی می شود در آینده ای نزدیک به یک ادبیات رفتاری در بین مسئولان تبدیل می شود، باید از لحاظ آفت های احتمالی و بزرگنمایی ها پیش بینی و پیش گیری شود تا خلوص نیت در این دیدار ها چرخ دنده های اعتمادآفرینی هنرمند و مدیران را روغن کاری کند.
نشستی صمیمانه از سوی شهردار اصفهان با پدرسالار سینمای ایران قطعا خیلی زود به الگویی برای مدیران غیر ارشادی و غیر سینمایی ایران می شود، اما یادمان باشد در این دست نشست ها که بخشی از گفتمان جدید شهر اصفهان است، نه غلوی صورت گرفت و نه نگاه بالا به پایینی، بلکه شهردار اصفهان سراپا گوش شد تا کشاورز حرفش را بزند، در این نشست کسی بخاطر وظیفه ای که در قبال هنر و هنرمند انجام داد توقع تشکر نداشت و صرفا یک گپ و گفت ساده بود، بی آلایش و بی ریا.
یادداشت از رضا صالحی پژوه