23 نفر فیلم دفاع مقدسی است که در آن غیر از یکی دو سکانس ابتدایی فیلم، از سکانس های انفجار و گانگستری خبری نیست، فیلمی با موضوع تاریخی که علاوه بر داستان هایی که به بدنه و خط اصلی سیر داستان اضافه شده ، به دلیل واقعی بودن، به یک مستند تاریخی از برهه ای از تاریخ معاصر ایران تبدیل شده و البته از...
23 نفر فیلم دفاع مقدسی است که در آن غیر از یکی دو سکانس ابتدایی فیلم، از سکانس های انفجار و گانگستری خبری نیست، فیلمی با موضوع تاریخی که علاوه بر داستان هایی که به بدنه و خط اصلی سیر داستان اضافه شده ، به دلیل واقعی بودن، به یک مستند تاریخی از برهه ای از تاریخ معاصر ایران تبدیل شده و البته از معدود مستند تاریخی های دفاع مقدسی این روزهای سینمای ایران است که به جای امضای "محمد حسین مهدویان"، این بار امضای "مهدی جعفری" پای آن خورده و داستان زندگی 23 نوجوان بین 13 تا 17 ساله ای را نقل می کند که سال 61 به اسارت رژیم بعث در آمده و به محض اطلاع صدام از به اسارت در آمدن آن ها، این رزمندگان را به دیدار رئیس حزب بعث عراق می برند و او نیز در برابر دوربین ها یک شو تبلیغاتی راه می اندازد، لذا بعد از این که این نوجوان ها متوجه موضوع می شوند، دست به اعتصاب غذا می زنند و از ماموران بعث عراق می خواهند تا آن ها را به اردوگاه نگهداری اسرا بفرستند.
لذا دوربین مهدی جعفری در حالی به این مستند تاریخی پرداخته که مستند نگاری آن باعث ضرب آهنگ موزونی در فیلم شده و ریتم 23 نفر را به رغم گستردگی بازیگر در صحنه ها، به خوبی حفظ کرده است.
صحنه پردازی و طراحی لباس این فیلم بالاجبار تابع فضای اردوگاهی سال 61 در استخبارات عراق بوده و به رغم این که در بخش هایی کار طراح صحنه و لباس را آسان کرده، اما دستیابی به فضای لوکیشنی آن روزها، قوام بخشیدن به این مستند تاریخی را سخت تر کرده است.
همچنین فضای خنثی این فیلم با بازی فردی نابازیگران و تبحر کارگردان در همسطح کردن این بازی ها که در لحظاتی با گفتار یا فرم بدنی بازیگران، نوعی کمدی موقعیت ایجاد می کند، یک کمیک جنگی را روی پرده می برد که در کنار کمدی موقعیت، حقیقت دوسویه ای را بیان می کند که در آن قرار است یک حقه کثیف سیاسی بر ملا شود، اما مخاطب تا آخرین لحظه متوجه روند بر ملا شدن این حقه بعثی ها نمی شود که از نقاط قوت فیلمنامه 23 نفر تلقی می شود.
اما این مجموعه مستند داستانی، در فرم فاقد برخی وجوه فیلم سازی مدرن بوده و به طور کلی می توان گفت در 23 نفر خبری از صحنه های کارت پستالی نیست، نور پردازی خاصی صورت نگرفته و اگر جابجایی های گاه و بیگاه دوربین را که در معدود سکانس ها تلاش شده سه زاویه نگاه low، high و eye angle را به صورت متعارف بشکند و به صورت غلو آمیز از نقاط نگاه بالا و پایین استفاده کند را نادیده بگیریم، می توان گفت محتوای فیلم آنقدر غنای داستان و پیوستار دارد که فیلمساز نیازی به استفاده از فرم برای کشش مخاطب نمی بیند.
در کل می توان گفت 23 نفر، بازیگر اصلی ندارد و بار اصلی داستان بر دوش 23 نابازیگر نوجوانی است که به خوبی در جایگاه خود قرار گرفته اند و همین موضوع باعث شده تا بیننده وقتی از سالن سینما خارج می شود، حال خوبی داشته و از دیدن فیلم راضی باشد.
یادداشت از سپیده بارانی