این روزها بخشی از هویت و فرهنگ اصفهان که روزی روزگاری یکی از فرهنگی ترین شهرهای ایران بود، دستخوش برخی اظهار نظرهای خاص قرار گرفته است.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی همراز، با دقت به این جملات توجه کنید:
"تمام تلاش ما این بوده که مردم اصفهان با مفاخر و مشاهیر شهرشان آشنا شوند. وقتی می گوئیم مفاخر و مشاهیر، یعنی این که آدم های خیلی خاصی نیستند؛ من معتقدم که پدر بزرگ ها و مادربزرگ های ما همه از مفاخر شهر هستند و تلاش ما این بوده است که شهروندان ارتباط بیشتری با این افراد داشته باشند."
این ها بخشی از گفت و گوی مجتبی شاهمرادی، رئیس سازمان فرهنگی اجتماعی شهرداری اصفهان با خبرنگاری است که گزارش ویژه اختتامیه هفته نکوداشت اصفهان در سال 1401 را تهیه کرده است.
اظهاراتی که در کمال سادگی، می تواند نگرانی هایی را برای هویت یک شهر به دنبال داشته باشد.
وقتی یک مسئول شهری که اتفاقا مسئولیت فرهنگی را نیز بر عهده دارد، می گوید : "منظور ما از مشاهیر و مفاخر افراد خیلی خاص نیستند، بلکه پدر بزرگ ها و مادربزرگ های ما هم جزء مفاخر هستند"، قطعا یا هویت تاریخی و فرهنگی اصفهان را نمی شناسد، یا این که می شناسد و نسبت به آن بی تفاوت است. همانطور که در دنیای امروز، جامعه ما شامل افراد فرهیخته، متخصص، تحصیلکرده و موثر و مفید در جامعه است،از سویی شاهد روزمرگی افراد خنثی و بی تفاوت و باصطلاح خاکستری نیز هستیم که بی تفاوت به واژه "فرهیختگی" محیط اطراف خود، صرفا روز رامی گذرانند تا شب و شب را نیز می گذرانند تا روز فرا برسد و از آن مهمتر، همانطور که جامعه شاهد حضور مردان و زنانی است که متاسفانه هنجار شکن و دارای رفتار های مجرمانه و سخیف هستند، جوامع پیشین نیز حاوی این افراد بوده و اطلاق فرهیختگی در قالب مشاهیر و مفاخر به تمام آن ها، خروج از حیطه عدالت برای رسیدن به تساوی است، در حالی که دانشمندان وبزرگان معتقدند عدالت هرگز به معنی تساوی و برابری نیست و نبوده و نخواهد بود که البته تعریف متقن و منطقی عدل از وجود مبارک مولی الموحدین، امام علی (ع) است که فرموده اند: "وضع الشیء فی موضعه" که موید این مفهوم است که "قرار گرفتن هرچیزی در جایگاه خود عدالت ایجاد می کند".
حالا چطور می توان بزرگانی همچون شیخ بهایی، آیت الله شیخ ابوالحسن اصفهانی، میر فندرسکی، شهدایی چون آیت الله دکتر بهشتی،آیت الله شمس آبادی، حسین خرازی، مصطفی ردانی پور و ... را که در طول زندگی پربرکت خود زمینه ساز رشد و ترقی جامعه پیرامونی خود شده اند را جزو مفاخر دانست و در کنار آن ها مردان و زنانی را نیز جزء همین دسته و گروه در نظر گرفت در حالی که نقطه آنچنان روشنی برای جامعه خود در کارنامه اشان ندارند و یا این که بعضا کارنامه هایی سیاه داشته اند؟
آقای شهردار، این تساوی جویی نه تنها به عدالت نزدیک نیست، که به نوعی به دنبال یک جامعه بی طبقه است که پیش تر از این ها به ویژه در سال های ابتدایی انقلاب شکوهمند اسلامی، برخی ها به دنبال آن جامعه بودند و چنان به بیراهه رفتند که اکنون بوی تعفن اندیشه های ناصوابشان شامه تاریخ را آزار می دهد.
از منظر ارزش دهی به مفاخر و مشاهیر سازی اینچنین نازل نیز باید گفت: عموما حکومت هایی به دنبال مشاهیر و مفاخر سازی هستند که پیشینه تاریخی فاخری ندارند و به همین سبب به هر طناب پوسیده ای چنگ می اندازند تا مفاخر پروری کنند. نمونه بارز این موضوع را می توان به تلاش کشور امارات متحده عربی برای تاریخی خواندن بنایی در اندازه و قدمت برج های کبوتر اصفهان در یکی از میادین شهر دبی اشاره کرد، در حالی که همگان پیشینه این کشور را به خوبی می شناسند و می دانند که امارات متحده عربی در اثر ائتلاف چند طایفه راهزن تشکیل شد و هویت چندانی ندارد، بلکه با ثروتی که در اثر فروش انرژی دارد، به دنبال هویت سازی جعلی است.
لذا ایجاد نگاه برابر خواهی و تساوی جویی در حوزه مفاخر و مشاهیر آن هم در شهری مانند اصفهان، بی تشبیه به کار امیران و شیوخ عرب حاشیه خلیج همیشه فارس نیست، لذا با نهایت ادب، برای دست اندرکاران برگزاری برنامه های فرهنگی هفته نکوداشت اصفهان تمام قد می ایستم و کلاه از سر بر می دارم، ولی با صدای رسا می گویم هر پدر بزرگ و مادر بزرگی جزو مفاخر و مشاهیر اصفهان نیست.../ انتهای پیام